همه چیز درباره مجسمه آزادی در نیویورک ، ایالات متحده آمریکا

مجسمه آزادی یکی از معروف‌ترین نمادهای ایالات متحده آمریکا و آزادی در جهان است. این مجسمه در جزیره آزادی در بندر نیویورک واقع شده است و در سال ۱۸۸۶ به عنوان هدیه‌ای از سوی مردم فرانسه به مردم آمریکا به مناسبت صدمین سالگرد استقلال آمریکا اهدا شد. طراحی این مجسمه توسط فریدریک آگوست بارتولدی انجام شد و ساختار فلزی آن توسط گوستاو ایفل، مهندس برجسته فرانسوی، طراحی گردید. مجسمه آزادی نماد دوستی بین فرانسه و آمریکا و همچنین نمایانگر آزادی و دموکراسی است. بازدید از این مجسمه شامل سفر با کشتی به جزیره آزادی و بازدید از موزه و تاج مجسمه است که تجربه‌ای بی‌نظیر و آموزنده برای بازدیدکنندگان فراهم می‌کند.

این تندیس به صورت ۳۵۰ قطعه مجزا به آمریکا فرستاده شد و در بندر نیویورک، کنار رود هادسون در جنوب منهتن جای گرفت.

دسترسی به جزیره آزادی رایگان است، اما هزینه‌های مربوط به کشتی و دسترسی به تاج و موزه متفاوت است (حدود ۱۸.۵۰ دلار برای بزرگسالان)

مجسمه آزادی، با ارتفاع 305 فوت (93 متر) از جمله پایه‌اش، زنی را نشان می‌دهد که مشعل را در دست راست برافراشته‌اش گرفته و لوحی را با تاریخ تصویب اعلامیه استقلال (4 ژوئیه 1776) در سمت چپ خود نشان می‌دهد. 

این مشعل که از نوک شعله تا پایین دسته 29 فوت (8.8 متر) اندازه دارد، از طریق یک نردبان سرویس 42 فوتی (12.8 متری) در داخل بازو قابل دسترسی است (این صعود از سال 1886 تا 1886 برای عموم باز بود. 1916). 

یک آسانسور بازدیدکنندگان را به عرشه مشاهده در پایه می‌برد، که ممکن است از طریق پلکان نیز به آن برسید، و یک پلکان مارپیچ به یک سکوی مشاهده در تاج شکل منتهی می‌شود. 

لوحی در ورودی پایه با غزلی به نام «کلوسوس جدید» (1883) اثر اما لازاروس نوشته شده است.

نه مانند غول گستاخ شهرت یونان،

با اندامهای فاتح از زمینی به زمین دیگر سوار می شوند.

اینجا در دریای ما، دروازه های غروب خورشید ایستاده اند

زن توانا با مشعل که شعله اش

آیا رعد و برق زندانی است، و نام او

مادر تبعیدیان. از دست چراغ راه او

می درخشد استقبال در سراسر جهان. چشمان ملایم او فرمان می دهد

بندری با پل هوایی که شهرهای دوقلو آن را تشکیل می دهند.

"سرزمین های باستانی، شکوه و عظمت داستانی خود را نگه دارید!" او گریه می کند

با لب های بی صدا "خسته و بیچاره ات را به من بده

توده های جمع شده تو مشتاق نفس کشیدن آزادند،

زباله های بدبخت ساحل پرآب تو.

این بی خانمان ها را برای من بفرست،

چراغم را کنار در طلایی بلند می کنم!»