کشور نیکاراگوا را بهتر بشناسید

نیکاراگوئه کشوری در قاره آمریکا است که به دلیل جنگ‌های داخلی و بلایای طبیعی فراوانی که در آن روی داده جزو فقیرترین کشورهای نیم‌کره غربی به شمار می‌آید.

تصاویر کشور نیکاراگوا

نرخ ارز ( دیروز ) - 16:59

قیمت دلار در تهران 595,000 ریال (0.00%)

قیمت یورو در تهران 637,100 ریال (-0.06%)

قیمت پوند در تهران 740,900 ریال (-0.08%)

قیمت درهم در تهران 159,450 ریال (-0.01%)

قیمت لیر در تهران 18,200 ریال (0.00%)

آب و هوا در نیکاراگوا

آب و هوای این کشور در بخشهای مختلف متغیر میباشد دشت های پست حاشیه اقیانوس آرام که خشک و لم یزرع میباشد مطقه مرکزی که ناحیه بلند این کشور میباشد و هوای آن سرد تر از دشت های اقیانوس آرام میباشد دشت های ساحل اقیانوس آرام این منطقه جنگل استوایی که رودهای بزرگ زیادی از آن می‌گذرد و آب و هوای این منطقه اکثرآ استوایی است

موقعیت جغرافیایی در نیکاراگوا

این کشور از جنوب با کاستاریکا و از شمال با هندوراس همسایه است. در شرق این کشور دریای کارائیب قرار دارد.

سیاست در نیکاراگوا

نیکاراگوا به صورت جمهوری دموکراتیک پارلمانی اداره می‌شود. رئیس جمهور هم رئیس کشور و هم رئیس دولت است. رئیس جمهور و معاون او با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند. قانونگذاری در این کشور به عهده دولت و مجلس ملی است. قوه قضائیه مستقل است. مجلس ملی این کشور 92کرسی دارد که 90نماینده آن با رای مردم از روی فهرست کاندیداهای پیشنهادی احزاب برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند. یک کرسی این مجلس از آن رئیس جمهور پیشین و یک کرسی از آن نفر دوم در انتخابات ریاست جمهوری در دوره گذشته است.

تاریخ در نیکاراگوا

در سال 1524، فاتح اسپانیایی، فرانسیسکو هرناندز دو کوردوبو (پایه‌گذار نیکاراگوئه) اولین اقامتگاه‌های اسپانیایی، از جمله دو شهر اصلی نیکاراگوئه را تأسیس کرد: گراندا نیکاراگوئه در نزدیکی دریاچه نیکاراگوئه و لئون نیکاراگوئه در شرق دریاچه مانگوآ. نیکاراگوئه که در دهه ۲۰ قرن ۱۶ به عنوان مستعمره اسپانیا پادشاهی گوآتمالا محسوب می‌شد، تبدیل به بخشی از امپراتوری مکزیک شد و پس از آن در 1821به عنوان بخشی از ایالت‌های متحده آمریکای مرکزی کسب استقلال کرد و در سال 1838به عنوان یک جمهوری مستقل حق حیات به دست آورد. ساحل ماسکیتو، واقع در منطقه بلوفیلدز در اقیانوس اطلس مورد ادعای پادشاهی بریتانیای کبیر و ایرلند به عنوان کشور تحت الحمایه از ۱۶۵۵ تا ۱۸۵۰ قرار داشت. در سال 1859این منطقه به هندوراس واگذار شد و یک سال پس از آن به نیکاراگوئه محول شد. تمام این حوادث در حالی رخ داد که منطقه مزبور تا سال 1894به عنوان موجودیتی مستقل و خودمختار شناخته می‌شد. قسمت اعظمی از سیاست اولیه نیکاراگوئه را پس از کسب استقلال درگیری و رقابت بین نخبه‌های لیبرال لئون و نخبه‌های محافظه‌کار گرانادا تشکیل می‌داده‌است. این رقابت و درگیری هر از گاهی به جنگ داخلی نیز کشده می‌شد. یک ماجراجوی اهل ایالات متحده به نام (سرباز) ویلیام واکر، که در ابتدا لیبرال‌ها در سال 1885از او دعوت به عمل آورده بودند تا در مبارزاتشان بر ضد محافظه‌کاران به صف آنها بپوندد، در جنگ لیبرالها به قدری آسان و راحت پیروز شد که سهل‌ترین پیروزی او در جنگ در طول عمرش محسوب می‌شد. در نتیجه، او از این موقعیت برخوردار شد که حکومت کشور را به دست گیرد. واکر در سال 1856با هدف ایجاد حکومتی که دست‌نشانده ایالات متحده باشد، بر مسند ریاست جمهوری این کشور تکیه زد. بسیاری از کشورهای آمریکای مرکزی با توجه به هراسی که از طرح و نقشه واکر برای گسترش قلمروش داشتند، در سال 1857با هم متحد شدند تا او را از نیکاراگوئه بیرون کنند. در عین حال، این کشورهای متحد، تحت حمایت یکی از صاحبان صنایع آمریکایی (کورنلیس واندربیلت) قرار داشتند که قبلاً از واکر در نیکاراگوئه پشتیبانی کرده بود. والکر در 12سپتامبر 1860در منطقه همجوار؛ یعنی هندوراس اعدام شد. پس از آن، حکومت محافظه کاری به مدت سه دهه بر منطقه حاکم بود.

دین و مذهب در نیکاراگوا

دین اغلب مردم آن مسیحی است

تقسیمات کشوری در نیکاراگوا

این کشور به 15 شهر و 2 استان خودگردان تقسیم میشود 1-شمال کارائیب 2-جنوب کارائیب 3-بوآکو 4-کارازو 5-چیناندگا 6-چونتالس 7-استلی 8-گرانادا 9-خینوتگا 10-لئون 11-مادریز 12-ماناگوئه 13-ماسایا 14-ماتاگالپا 15-نوئوا سگوویا 16-ریو سان‌خوآن 17-ریواس

اقتصاد در نیکاراگوا

محصولات صادراتی در این کشور قهوه، گوشت، میگو و صدف، تنباکو، شکر، طلا و بادام زمینی است که به کشورهای آمریکا، السالوادور و هندوراس صادر می‌شود. محصولات وارداتی آن شامل کالاهای مصرفی، ماشین‌آلات و تجهیزات، مواد اولیه و محصولات پتروشیمی است که از کشورهای آمریکا ، مکزیک ، ونزوئلا ، کاستاریکا، گواتمالا و چین وارد می‌شود.

ارتش و نظام در نیکاراگوا

رئیس جمهور هم رئیس کشور و هم رئیس دولت است. امور اجرائی با دولت است. امور مقننه با دولت و مجلس ملی است. قوه قضائیه مستقل است. سیاست این کشور مبتنی بر نظام چند حزبی می‌باشد. دولت مسئول قوه مجریه محسوب می‌شود. قوه مقننه هم به دولت و هم به مجلس ملی نیکاراگوئه محول می‌شود. قوه قضاییه مستقل از دو قوه مجریه و مقننه عمل می‌کند.

قوم و نژاد در نیکاراگوا

80٪ جمعیت کشور را مستیزوها و زامبوها که از نژاد سیاه میباشند تشکیل می‌دهند و 6٪ آن را افرادی با نژاد اروپایی (اغلب اسپانیایی، آلمانی، ایتالیایی و فرانسوی)

گردشگری و سفر در نیکاراگوا

به دلیل هم مرزی با کشورهای کاستاریکا و هندوراس بیشتر به این کشورها سفر میکنند و از اماکن گردشگری و تفریحی این کشور ها استفاده میکنند

تحصیل در نیکاراگوا

آموزش و پرورش برای تمامی مردم نیکاراگوئه رایگان است. آموزش ابتدایی رایگان و اجباری است و برای جماعتی که در سواحل اقیانوس آتلانتیک ساکن هستند آموزش و پرورش به زبان بومی خودشان ارائه می‌شود. بر اساس قانون، آموزش عالی خودسامانی مالی، سازمانی و ادرای خاص خود را دارد. آزادی موضوعات و رشته‌ها نیز به رسمیت شناخته شده‌است.

فرهنگ در نیکاراگوا

، موسیقی و سنن مذهبی این کشور قوی بوده و عمیقاً تحت تأثیر فرهنگ شبه جزیره ایبری قرار داشته اشت، اما صداها و رنگ و بوی آمریندیان بر غنای آن افزوده‌است. در دنیای ایبریایی، نیکیاراگوئه در طول تاریخ یکی از منابع مهم شهر بوده‌است و در این عرصه نیز با وجود افرادی مانند روبن داری یو در سطح بین‌المللی شهرت یافته‌است. فرهنگ نیکاراگوئه را می‌توان در چندین خط جداگانه دیگر نیز تعریف کرد. غرب این کشور تحت استعمار اسپانیا بوده‌است و مردم این منطقه اغلب ترکیبی ازمستیزوها و اروپایی‌ها هستند و اسپانیایی زبان اول و ثابت آنها می‌باشد. از طرف دیگر، نیمه غربی کشور روزگاری تحت الحمایه پادشاهی بریتانیای کبیر بود. زبان انگلیسی هنوز هم در این منطقه رایج است و در کنار زبان اسپانیایی توسط مردم منطقه مورد استفاده قرار می‌گیرد. هر دو زبان در مدارس تدریس می‌شود. فرهنگ آن شبیه فرهنگ ملتهای کارائیب است که مستعمره انگلیس بوده یا هستند، از جمله جامائیکا، بلیز، جزایر کیمن و غیره. اگرچه مهاجرتهای اخیر مستیزوها تأثیر زیادی بر نسل جوان داشته‌است، با این حال شمار روزافزونی از مردم در منزل یا دوزبانه هستند یا اینکه فقط به زبان اسپانیایی تکلم می‌کنند. جمعیت نسبتاً زیادی وجود دارند که دارای چند نژاد آفریقایی هستند و همچنین جمعیت کوچکتری از گاریفوناها در منطقه زندگی می‌کنند. در سواحل شرقی، به سبب تأثیری که آفریقا بر آن داشته، نوع متفاوتی از موسیقی وجود دارد. موسیقی رقص پاپ موسوم به ‹‹ پالو دی مایو›› یا مایپول که در فستیوال مایپول در طول ماه می‌میلادی در جشنها نواخته می‌شود. این موسیقی ریتم تندی داشته و شهوت انگیز است. این جشن از جشن مایپول بریتانیا که به مناسبت روز می‌در آنجا برگزار می‌شود، نشات گرفته‌است و توسط آفرو- نیکاراگوئه‌ای‌های ساکن کارائیب یا سواحل موسکیتو با ایجاد تغییراتی به منطقه منتقل شده‌است. از میان فرهنگهایی که قبل از استعمار منطقه توسط اروپایی‌ها در منطقه وجود داشته، فرهنگ مردمی که به زبان ناهوآت تکلم می‌کرده‌اند و در غرب کشور ساکن بوده‌اند، تا حدود زیادی جذب فرهنگ لاتین شده‌است. معهذا، در شرق، گروههای بومی زیادی هستند که هویت خاص و متمایز خود را حفظ کرده‌اند. مردم میسکیتو، سوماً و راما هنوز هم به زبان اصلی خود تکلم می‌کنند و در کنار آن معمولاً از زبانهای انگلیسی و فرانسه نیز استفاده می‌کنند. جمعیت کوچک گاریفونا نیز علاوه بر استفاده از زبانهای انگلیسی و اسپانیایی به زبان مخصوص خود؛ یعنی گاریفونا نیز تکلم می‌کنند.

گردشگری و توریست در نیکاراگوا

در 15سال گذشته یا حدود آن، بخش گردشگری شاهد رشد اقتصادی بوده که تأثیر مثبتی بر زندگی و وضعیت مالی مردم نیکاراگوئه داشته‌است. از 2001، مبلغ 600میلیون دلار در گردشگری سرمایه‌گذاری شده‌است که بخش اعظمی از آن به سرمایه گذاران نیکاراگوئه‌ای و ایالات متحده متعلق است. این کشور به خاطر چشم اندازهای زیبا، گیاهان و جانداران، فرهنگ، سواحل دریایی و البته دریاچه‌ها و آتش فشانهایش شهرت یافته‌است. بنا به اعلام وزارت گردشگری نیکاراگوئه، شهر استعماری گراندا منطقه‌ای است که گردشگران اغلب ترجیح می‌دهند آن را برای گردش انتخاب کنند. همچنین، شهرهای لئون، ماسیا، ریواس و شهرهای هم سنگ آنها از قبیل سان خوان دی سور، ری یو سان خوان| رود سان خوان، اومیتیپ، آتش فشان مومباچو، جزیره کورن و جزیره کورن کوچک و دیگر شهرها، جزء مناطق جذاب گردشگری این کشور محسوب می‌شوند. علاوه بر موارد فوق، اکوتوریسم و موج سواری نیز باعث جذب گردشگران بسیاری به نیکاراگوئه می‌شود. امروزه در عواید و منافع اقتصادی حاصله از گردشگری جای هیچ گونه شک و تردیدی وجود ندارد؛ و گردشگری حدود 10٪ درآمد نیکاراگوئه را تشکیل می‌دهد. پس از امضای قرارداد منطقه آزاد جمهوری دومینیکن در آمریکای جنوبی، انتظار می‌رود که دولت سرمایه‌گذاری و حمایت خود را در خصوص گردشگری افزایش دهد.